امشب «تو و من» در بزمی: «آب و آیِنه»، قصه‌ای درازیم
در شوق و نظربازیِ دائم، هم پایان و هم آغازیم

لب از تو و زلف از تو، مستی-حِیرت-عِشرت-طُغیان: از من
آرامشِ پیش از طوفان و چه‌چهِ مستانه‌ی آوازیم

رُخِ تو: ماه، امشب آغوشم: رودی، عکست در من پیدا
پایانِ زمستان و خزان و هر قصه‌ی تلخِ جان‌گُدازیم

پنهان در بیشه‌ی گیسویت: الماسِ چشمت-عشق‌آگین!
«قرآنِ عیان»! «سوره‌ی گیسو»! ما فِیصَله‌ی راهِ حجازیم

تکبیرَتُل‌اِحرامِ تَغَزُّل از گنبدِ جادویت سر زد
عابد و معبود اینجا درهم، زخمه‌ی آخر و کاملِ «ساز»یم

ما: دو پیچک، روییده در فاصله‌ی حُرمتِ دو جرعه
جرعه‌ی اول: بوسه‌ و، آخر: بغضِ غریبِ فاصله‌سازیم

در ۸دی‌ماه۱۳۹۲ : هشت و نیم شب

ایران | تهران

شاعر و گوینده: مرتضی پورعلی